Als je een vrouw bent, kun je er niet omheen: de overgang hoort erbij.
De meeste vrouwen zijn hier nuchter in, ze zijn wel wat gewend.
Ze ondergaan de overgang meestal in stilte, je bespreekt nu eenmaal niet alles met je collega’s of leidinggevende.

Maar er zijn wel grenzen.
Als je menstruaties ervoor zorgen dat je je elke maand ziek moet melden of als de overgangsklachten je belemmeren om je werk goed te doen, zou het op z’n minst een punt van aandacht moeten zijn.
Wat maakt dat vrouwen liever zeggen: het is privé, ik wil er geen mannen mee lastig vallen, ik wil niet bij een probleemgroep horen?
Uit de enquête die ik onlangs hield onder werkende vrouwen in de overgang kwam, dat het zo voor de meeste vrouwen voelt.

Het gebeurt nogal eens dat vrouwen in deze periode van hun leven stoppen met werken of ‘eruit worden gewerkt’.
Dat kan te maken hebben met minder goed functioneren.
Als je slecht slaapt, je minder goed kan concentreren, vergeetachtig bent, in een persoonlijke crisis komt, dan wordt werken een blok aan je been.
Ik ken ze persoonlijk, de vrouwen die gewoon stopten.
Zonder iets te zeggen of uit te leggen aan hun baas.
Hoort dat erbij?

Wat zou het mooi zijn als we op de werkvloer tegen elkaar kunnen zeggen: ik ben in de overgang.
Zoals je ook aan je collega’s vertelt dat je zwanger bent.
Daarmee vraag je aandacht voor je situatie, zodat collega’s je begrijpen als je uit een vergadering loopt, als je wat later bent ’s ochtends, als je vaker humeurig bent dan ze van je gewend zijn, als je het raam open wilt, als je uit je slof schiet om niets, als je een ventilator op je bureau hebt, enz.

De overgang hoort erbij, jazeker!
En juist daarom hoop ik dat het er ook bij gaat horen dat je het hardop kunt zeggen tegen je collega’s.
Dat het gewoon wordt omdat het gewoon is.

Lees ook deze blogs:
Hormonen op de werkvloer

Werken in je op opvliegerjaren